در سال ۱۹۱۴، فدرال‌رزرو ایالات متحده آمریکا اولین دلار را -به همین شکلی که ما امروز می‌شناسیم- چاپ کرد. کمتر از شش دهه بعد، دلار به‌طور رسمی به یکی از مهم‌ترین ارزها در ذخایر ارزی جهان تبدیل شد.

تاریخچه دلار آمریکا

تاریخچه دلار آمریکا با پول و کالاهایی که انگلیسی‌ها در مستعمرات خود از آن استفاده می‌کردند، آغاز شد.تا پیش از انقلاب استقلال آمریکا، مستعمرات سیزده‌گانه بریتانیا در آمریکا از پول رایج انگلستان، یعنی لیره استفاده می‌کردند.آمریکایی‌ها با سکه نقره‌ای اسپانیا به نام «دلار» که در مکزیک رایج بود، دادوستد می‌کردند و به‌همین دلیل نام پول ملی خود را بعدها دلار گذاشتند.

سکه دلار نقره‌ای به‌نام تالر (Thaler) از قرن چهاردهم به مدت بیش از سه قرن در اروپا رایج بود و اسپانیایی‌ها آن را حفظ و به مستعمرات خود در قاره آمریکا منتقل کردند.در دوران جنگ داخلی آمریکا و با تصمیم‌گیری کنگره قاره‌ای در سال ۱۷۷۵، اولین پول رایج قاره آمریکا بیرون آمد.عدم هماهنگی‌ دولت‌ها و کنگره و همچنین هزینه‌های جنگ و اقدامات انگلیس موجب شد، ارزش این پول به‌شکل قابل توجهی ضعیف باقی بماند.

سیستم فدرالی دلار

در این سیستم دولت به‌طور آزادانه اجازه تبدیل پول به طلا و بالعکس را می‌داد و نرخ مبادله ارزها در بازار معاملات ارزهای خارجی، بر اساس اختلاف قیمت در ارزش اقتصادی اونس طلا و ارز دو کشور مشخص می‌شد.به بیان ساده‌تر، سیستم استاندارد طلا به این شیوه عمل می‌کرد که کشورها قیمت ارز داخلی خود را در چارچوب میزان مشخصی از طلا تثبیت می‌کردند.در فاصله دو جنگ جهانی اما کشورها در رقابت‌های اقتصادی از تراکم ذخایر رسمی طلا در بانک‌های مرکزی‌شان به‌عنوان ابزاری برای کسب امنیت مالی در دنیای بی‌ثبات استفاده کردند.به‌دلیل مشکلات بسیار این سیستم، پس از جنگ جهانی دوم توافق پولی برتون وودز جایگزین استاندارد طلا شد. این توافق با حضور نمایندگان از ۴۴ کشور در کنفرانس پولی و مالی سازمان ملل متحد در شهر برتون وودز ایالت نیوهمپشایر برگزار شد.

توسعه و طراحی این قرارداد در تاریخ ۱۹۴۴ شروع شد و حدود ۲۲ ماه طول کشید. در این سیستم، نرخ برابری ارزها بر اساس ذخایر طلای کشور ارزیابی می‌شد، اما برخلاف سیستم استاندارد طلا، صندوق بین‌المللی پول در مواقع ضروری، مانند عدم تعادل ترازهای تجاری و مالی کشورها، حق مداخله داشت.

اوج‌گیری ارز دلار از کجا شروع شد؟

فدرال‌رزرو، بانک مرکزی ایالات متحده آمریکا، در سال ۱۹۱۳ و با تصویب لایحه فدرال‌رزرو در پاسخ به بحران‌های مالی و عدم ثبات یک سیستم ارزی تاسیس شد. در آن زمان اقتصاد آمریکا از اقتصاد انگلیس سبقت گرفته بود، اما انگلیس همچنان مرکز تجارت جهانی بود و بخش قابل توجهی از مبادلات جهانی با پوند انجام می‌شد. همچنین، بیشتر کشورهای توسعه‌یافته، نرخ مبادله ارز خود را با هدف ایجاد ثبات با طلا پیوند می‌دادند. اما زمانی‌که جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ شروع شد، بسیاری از کشورها استاندارد طلا را کنار گذاشتند تا بتوانند هزینه‌های نظامی خود را از طریق چاپ اسکناس پرداخت کنند. این روند ارزش پول این کشورها را کاهش داد.

همین روند، آغاز سبقت گرفتن دلار از پوند را به‌دنبال داشت. در این زمان، ایالات متحده آمریکا، گزینه مناسبی برای کشورهایی بود که مایل به خرید اوراق قرضه دلاری بودند. در سال ۱۹۱۹، بریتانیا سرانجام ناچار شد سیستم استاندارد طلا را رها کند. با سقوط ارزش پوند، سرمایه‌داران هم پول‌های خود را از حساب‌هایشان بیرون آوردند و به‌این‌ترتیب، دلار به عنوان ذخیره ارزی جای پوند را گرفت.